هیچ وقت نخواسته‌ام کارگردانی کنم

در این ویدیو مینا جعفرزاده از کارنامه کاری خود و عدم تمایلش به فیلمسازی می‌گوید.

او همچنین اذعان می‌کند که همواره سوژه برایش مهم‌تر از شناخته‌شده بودن کارگردان است.

مینا بویوک جعفرزاده متولد ۱۳۲۵ در خوی است. او کار در رادیو را از سال ۱۳۴۸، و بازی در سینما را از سال ۱۳۶۷ با فیلم «فیل در تاریکی» ساخته‌ی عباس رافعی و نعمت حقیقی آغاز کرد.

فیلم‌هایی چون «برج مینو» (۱۳۷۴)، «دختری با کفش‌های کتانی» (۱۳۷۷)، «هفت ترانه» (۱۳۸۰)، «خدا نزدیک است» (۱۳۸۵)، «اخراجی‌ها ۱ و ۲» (۱۳۸۷ و ۱۳۸۵)، «کیفر» (۱۳۸۸)، «چراغ قرمز» (۱۳۸۸)، «یک سطر واقعیت» (۱۳۹۰) و «اشک و سكوت» (۱۳۹۰) از جمله فیلم‌های سینمایی اوست.

جعفرزاده در بسیاری از مجموعه‌های تلویزیونی مانند «گالش‌های مادربزرگ» (۱۳۶۷)، «آوای فاخته» (۱۳۷۳)، «فردا دیر است» (۱۳۷۷-۱۳۷۶)، «گل‌من‌گلی» (۱۳۷۷)، «زیر آسمان شهر-سری ۲» (۱۳۸۰)، «تفنگ سرپر» (۱۳۸۱)، «نابرده رنج» (۱۳۹۰)، «بوی باران» (۱۳۹۲)، «رخنه» (۱۳۹۲)، «نیلی‌تر از مهتاب» (۱۳۹۳-۱۳۹۲) و «هفت‌سنگ» (۱۳۹۳-۱۳۹۲)؛ و تله‌فیلم‌های زیادی حضور داشته است.

لهجه شیرین آذری این هنرمند، بازی او در نقش زنی مهربان را باورپذیرتر می‌کند.

ب س/ط ه